Enschede 23 okt. Ik ken Enschede als een baan met snel ijs en mocht er altijd graag rijden. De
hernieuwde kennismaking viel wat tegen, of ik, of het ijs was niet zo snel.En zo stonden we met 24 rijders aan de start. Het was een levendige wedstrijd met constant speldenprikken van eenlingen die het probeerde. Natuurlijk heb ik het ook geprobeerd. Ik kreeg een keer een meter of 80, maar meer zat er niet in. Negen rondes voor het eind kwam ik op kop en had bedacht deze niet meer af te staan. Dit hield ik tot één ronde voor het eind vol, daarbij wist ik dat een “nieuw” teamlid achter me zat. Gelukkig won hij de door mij aangetrokken sprint; waar hij heel blij mee was en ik? Ik werd vijfde en als vierde geklasseerd.
Wat ik toen niet door had, was dat mijn teammaat de eerste wedstrijd ook goed gereden had. Gevolg hij stond eerste in het klassement en 10 punten op mij voor. Conclusie: er was werk te doen.
De volgende wedstrijd was in Deventer. Ik rij graag in Deventer, afhankelijk van het weer is het ijs er zwaar en kan er ook een windje staan. Precies zo waren de omstandigheden, maar inmiddels beter geprepareerd had ik er alle vertrouwen in. Omdat er wat moest gebeuren voor het klassement had ik besloten om na de tussensprint (deze is ergens halverwege koers) er vandoor te gaan. Dat betekent: snelheid maken als iedereen na de sprint overeind komt en zo geschiedde. Gelukkig voor mij bleven
ze lang overeind; het ijs was nogal zwaar. Tot mijn verrassing kreeg ik hulp in de persoon van “good old” Henk Holland (oud A rijder). Samen lukte het ons om vijf ronden voor het eind het peloton te dubbelen en toen ging het fout. In een adrenaline kick schoot ik naar voren met het idee mee af te sprinten met het peloton en zo Henk kwijt te raken. In mijn enthousiasme reed ik ineens weer op kop. Dat was niet slim, want ik wis toen niet waar Henk zat, het kostte veel energie en we moesten met z’n tweeën nog drie ronden nadat het peloton afgesprint was. De sluwe Henk liet me vooruit rijden en sloeg in de laatste ronde genadeloos toe. Helaas weer tweede en verliezen van eveneens strijkijzer (niet sprinter) de 69 jarige Henk Holland was zuur, of moet ik zeggen schaamtevol. Waarom liet ik het ook niet op een sprint aankomen. Natuurlijk had ik de laatste rondes de benen stil moeten houden, ook verkeek ik me op de taaiheid van Henk. Toch overheerste het goede gevoel van het peloton dubbelen en de extra punten daarvoor. In het klassement klom ik naar de tweede plaats met nog maar 1 punt achterstand op de leider.
hernieuwde kennismaking viel wat tegen, of ik, of het ijs was niet zo snel.En zo stonden we met 24 rijders aan de start. Het was een levendige wedstrijd met constant speldenprikken van eenlingen die het probeerde. Natuurlijk heb ik het ook geprobeerd. Ik kreeg een keer een meter of 80, maar meer zat er niet in. Negen rondes voor het eind kwam ik op kop en had bedacht deze niet meer af te staan. Dit hield ik tot één ronde voor het eind vol, daarbij wist ik dat een “nieuw” teamlid achter me zat. Gelukkig won hij de door mij aangetrokken sprint; waar hij heel blij mee was en ik? Ik werd vijfde en als vierde geklasseerd.
Wat ik toen niet door had, was dat mijn teammaat de eerste wedstrijd ook goed gereden had. Gevolg hij stond eerste in het klassement en 10 punten op mij voor. Conclusie: er was werk te doen.
De volgende wedstrijd was in Deventer. Ik rij graag in Deventer, afhankelijk van het weer is het ijs er zwaar en kan er ook een windje staan. Precies zo waren de omstandigheden, maar inmiddels beter geprepareerd had ik er alle vertrouwen in. Omdat er wat moest gebeuren voor het klassement had ik besloten om na de tussensprint (deze is ergens halverwege koers) er vandoor te gaan. Dat betekent: snelheid maken als iedereen na de sprint overeind komt en zo geschiedde. Gelukkig voor mij bleven
ze lang overeind; het ijs was nogal zwaar. Tot mijn verrassing kreeg ik hulp in de persoon van “good old” Henk Holland (oud A rijder). Samen lukte het ons om vijf ronden voor het eind het peloton te dubbelen en toen ging het fout. In een adrenaline kick schoot ik naar voren met het idee mee af te sprinten met het peloton en zo Henk kwijt te raken. In mijn enthousiasme reed ik ineens weer op kop. Dat was niet slim, want ik wis toen niet waar Henk zat, het kostte veel energie en we moesten met z’n tweeën nog drie ronden nadat het peloton afgesprint was. De sluwe Henk liet me vooruit rijden en sloeg in de laatste ronde genadeloos toe. Helaas weer tweede en verliezen van eveneens strijkijzer (niet sprinter) de 69 jarige Henk Holland was zuur, of moet ik zeggen schaamtevol. Waarom liet ik het ook niet op een sprint aankomen. Natuurlijk had ik de laatste rondes de benen stil moeten houden, ook verkeek ik me op de taaiheid van Henk. Toch overheerste het goede gevoel van het peloton dubbelen en de extra punten daarvoor. In het klassement klom ik naar de tweede plaats met nog maar 1 punt achterstand op de leider.
20 november stond de vierde wedstrijd op het programma; wederom in Deventer. Zelfs de ijsomstandigheden waren vergelijkbaar. Er stond een grote groep aan de start met een aantal nieuwelingen, je mag namelijk met een daglicentie wedstrijden rijden zonder mee te doen aan de competitie, dit is vooral bedoeld om rijders te enthousiasmeren voor het rijden van wedstrijden.
Met het Heinsteam hadden we afgesproken om na de premiesprint weg te rijden. Prima voor mij, dan hoefde ik niet bang te zijn voor puntengemis bij de tussensprint. De wedstrijd werd al snel hard gemaakt door rijders die probeerde weg te komen. Ik reed attent maar spaarde me tot de tussensprint. Het wegrijden an groep mislukte jammerlijk, alleen een teamgenoot en ik reden weg, maar waar was de rest? We lieten ons terugzakken en ik wachtte op wat komen ging. Dat duurde niet lang, een voor mij onbekende rijder reed met nog 19 rondes te gaan serieus weg. Dit kwam voor mij goed uit en ik sprong binnen een ronde naar hem toe. Al gauw leek hij het op te geven, hij was zogezegd aan het linkeballen. Hij liet me met het vorderen van de wedstrijd steeds meer op kop rijden, maar ik dacht alleen aan het klassement en hij waarschijnlijk aan de ritwinst. We finishte met een halve ronde voorsprong. Hij de winst, ik zijn punten. Weer tweede, ik lijk Zoetemelk wel!
Toen het klassement werd opgemaakt, bleek dat ik een behoorlijk verschil had gemaakt in het klassement. Ik stond bovenaan en 15 punten of meer los op drie rijders (waarvan twee teammaatjes), die weer op afstand gevolgd worden door de rest van de geklasseerde.
Ik zat in een lekkere flow EN TOEN! werd alles stilgelegd door Corona. Of de competitie wordt voortgezet is onzeker. Hopelijk wordt alles weer snel opengegooid, of misschien heeft koning winter nog wat moois in petto!
Voor iedereen veel gezondheid en sportplezier in 2022.
Met het Heinsteam hadden we afgesproken om na de premiesprint weg te rijden. Prima voor mij, dan hoefde ik niet bang te zijn voor puntengemis bij de tussensprint. De wedstrijd werd al snel hard gemaakt door rijders die probeerde weg te komen. Ik reed attent maar spaarde me tot de tussensprint. Het wegrijden an groep mislukte jammerlijk, alleen een teamgenoot en ik reden weg, maar waar was de rest? We lieten ons terugzakken en ik wachtte op wat komen ging. Dat duurde niet lang, een voor mij onbekende rijder reed met nog 19 rondes te gaan serieus weg. Dit kwam voor mij goed uit en ik sprong binnen een ronde naar hem toe. Al gauw leek hij het op te geven, hij was zogezegd aan het linkeballen. Hij liet me met het vorderen van de wedstrijd steeds meer op kop rijden, maar ik dacht alleen aan het klassement en hij waarschijnlijk aan de ritwinst. We finishte met een halve ronde voorsprong. Hij de winst, ik zijn punten. Weer tweede, ik lijk Zoetemelk wel!
Toen het klassement werd opgemaakt, bleek dat ik een behoorlijk verschil had gemaakt in het klassement. Ik stond bovenaan en 15 punten of meer los op drie rijders (waarvan twee teammaatjes), die weer op afstand gevolgd worden door de rest van de geklasseerde.
Ik zat in een lekkere flow EN TOEN! werd alles stilgelegd door Corona. Of de competitie wordt voortgezet is onzeker. Hopelijk wordt alles weer snel opengegooid, of misschien heeft koning winter nog wat moois in petto!
Voor iedereen veel gezondheid en sportplezier in 2022.
Boltric van Dasselaar Regio Oost KNSB Marathon 2021 – 2022 peloton C
De Joop Zoetemelk van het schaatsen
Overdreven, vast! Waarom het zo voelt, lees verder.
Tijdens een gezellig borrelavondje bij Maarten Heins in september begon het weer te kriebelen. De afgelopen 3½ jaar was het enige uitje op de fiets het woon werkverkeer. Door een veeleisende baan en een verminderde motivatie door Corona was de zin er behoorlijk af.
De overige Heins teamleden enthousiasmeerde me die avond met hun heroïsche sportprestaties om ook weer wedstrijden te gaan rijden. Moet lukken toch met ander werk (stuk relaxter) en Corona als een veredeld griepje.
En dus meldde ik me 9 oktober aan de start in Nijmegen als kersverse “IJsvogel” en met twee schaatstrainingen in de benen. Het zal wel niet zo hard gaan de eerste wedstrijd en ik was toch een iets hoger niveau gewend. Dus het inlopen ook maar overgeslagen, want dit kon wel eens teveel zijn de eerste keer.
Over de wedstrijd was niet veel te melden. Er was een uitlooppoging halverwege de wedstrijd van ene Hans Frederiks, maar die durfde niet, dus de wedstrijd werd beslist in een eindsprint. Een teamgenoot won en ik werd tweede. Een goed begin en met een beetje training moet dit toch een leuk seizoen kunnen worden, dacht ik. Op naar de tweede wedstrijd in Enschede.
Enschede
De Joop Zoetemelk van het schaatsen
Overdreven, vast! Waarom het zo voelt, lees verder.
Tijdens een gezellig borrelavondje bij Maarten Heins in september begon het weer te kriebelen. De afgelopen 3½ jaar was het enige uitje op de fiets het woon werkverkeer. Door een veeleisende baan en een verminderde motivatie door Corona was de zin er behoorlijk af.
De overige Heins teamleden enthousiasmeerde me die avond met hun heroïsche sportprestaties om ook weer wedstrijden te gaan rijden. Moet lukken toch met ander werk (stuk relaxter) en Corona als een veredeld griepje.
En dus meldde ik me 9 oktober aan de start in Nijmegen als kersverse “IJsvogel” en met twee schaatstrainingen in de benen. Het zal wel niet zo hard gaan de eerste wedstrijd en ik was toch een iets hoger niveau gewend. Dus het inlopen ook maar overgeslagen, want dit kon wel eens teveel zijn de eerste keer.
Over de wedstrijd was niet veel te melden. Er was een uitlooppoging halverwege de wedstrijd van ene Hans Frederiks, maar die durfde niet, dus de wedstrijd werd beslist in een eindsprint. Een teamgenoot won en ik werd tweede. Een goed begin en met een beetje training moet dit toch een leuk seizoen kunnen worden, dacht ik. Op naar de tweede wedstrijd in Enschede.
Enschede
